Bank is zalmkleurig Delft – “Ik ben overgestapt op een andere bank”, meldde Gerrit me gisteren terwijl we samen vanuit de stad naar huis fietsten. Ik knikte en luisterde verder naar Gerrit; “Ik vond mijn oude bank niet erg solide meer. Dus koos ik voor een andere bank. Een bank moet betrouwbaar en solide zijn anders gebeuren er ongelukken.” Terwijl we genoten van het warme lentezonnetje fietsen we verder. Ik dacht na over wat Gerrit had gezegd. “Wat is het verschil tussen je oude en je nieuwe bank?” vroeg ik hem. “Niet veel, maar mijn nieuwe bank is zalmkleurig”, zei hij een beetje lacherig. “Dat zal niet iedereen mooi vinden”, vreesde ik. “Dat is dan jammer”, zei Gerrit ferm, “maar voor mensen die zalmkleurig niet mooi vinden, is geen plaats op mijn bank”. “Die kunnen gaan”, beweerde hij onverzettelijk. “Er is de laatste tijd veel te doen over banken”, mijmerde Gerrit hardop, “Wat ik daarvan geleerd heb, is dat je ferm moet zijn en een duidelijk standpunt moet innemen”. Ik knikte nog maar eens.

Opa vertelt van vroeger Delft – Als jongen reed ik op mijn fiets op houten banden door de gezellige straten van Leiden. Soms kwam ik een ridder te paard tegen. Wij knikten dan naar elkaar en ging ieders ons eigen weg. Ik op mijn ‘stalen ros’ en de ridder op zijn prachtige witte paard. Vroeger kon dat. Vroeger was alles beter. Op verzoek van Emma zoek ik naar mijn eerste herinnering: “Was jij vroeger eerst ook een baby?” Ik peins even, maar kom tot de ontdekking dat mijn geheugen niet even oud is als ik zelf ben. Toch antwoord ik bevestigend, maar herinneren doe ik het niet. De school van kleindochter Emma doet het project “vroeger”. Samen met de kleuters hebben juf Maria en juf Edith vragen gemaakt. Het is de bedoeling dat ze met die vragen hun eigen opa of oma interviewen over ‘vroeger’. Gisteren was ik aan de beurt. Samen gaan we op zoek naar het begin van mijn herinnering. We zitten met drie generaties aan tafel. Emma’s papa leest de vragen en fluistert die in Emma’s oor. Dan stelt zij de vraag. De antwoorden van haar opa schrijft haar papa daarna op het formulier dat Emma heeft meegekregen voor het vraaggesprek. In de loop van deze week komen de kleuters met de interviews naar school. Daar worden ze met de juffen besproken en later aan hun portfolio toegevoegd. De vraag over het zijn van baby vind Emma ook wel een beetje dom. “Iedereen is een baby geweest”, weet ze zeker. Maar wel wil ze weten of mijn fiets houten banden had. Hoe mijn step er uitzag. Wat mijn papa en mama deden in de tijd dat er geen Tv was. “Had je een eigen kamer?” is een van de vragen. Mijn eerste kamer, de kamer van mijn eerste herinneringen, krijgt door haar vragen weer langzaam gestalte in mijn gedachten. Hij is vast niet zo groot als ik denk dat hij was. In het fotoboek dat oma naar beneden brengt zit mijn babyfoto. We kijken naar het bewijs: opa was ooit een baby. Ook haar zussen komen er nu bij staan. Ze zien niet alleen hun opa als baby, maar ook hun eigen papa als pasgeborene. Ze zien kinderfoto’s van ooms, tantes, overgrootoma’s en –opa’s. De hele familie trekt voorbij. Er blijkt steeds meer te vertellen over ‘vroeger’.

Saar is geboren Helmond – Vrijdagavond is Saar geboren. De nieuwste aanwinst van de familie is de dochter van Ilse & Guido. We hebben er alles over kunnen lezen op de site van Nellie. En daar zal ongetwijfeld nog meer volgen. Er is dus iets te vieren. Daarom wandelden we zaterdag met enkele kleinkinderen naar de winkel in de buurt om een kaart te kopen voor de nieuwe ouders en hun dochter. Maar ook alvast via deze weg onze gelukwensen.

Hoort wie klopt daar Palma de Mallorca – In oktober 1994 begon de Spaanse koning Juan Carlos op het Plaça de la Reina samen met zijn gasten, het Japanse keizerlijke paar, aan een wandeling door het historische stadscentrum van Palma de Mallorca. Oktober is daar een goede maand voor, ontdekten Corien & ik vorig jaar en het is bovendien een goed beginpunt van een wandeling. Het is bovendien heerlijk nazomerweer in oktober. Ook wij liepen het traject dat bekend werd als ‘La Ruta del Imperio del Sol’. We kuierden net als het koninklijk gezelschap door de brede steeg met trappen, de Costade la Seu, naar het Almudainapaleis. “Waar zou de koning zijn Japanse gasten nu op gewezen hebben”, vroegen we ons af. Er is veel te zien, maar je verwacht van een gids met blauw bloed toch dat hij met iets komt dat nog niet in de reisgidsjes staat vermeld. Iets origineels. Wij sloegen onze reisgids dicht en keken helemaal blank om ons heen. Wij wilden zelf iets nieuws ontdekken. “Er wordt hier weinig aangebeld”, merkte Corien op. Ze wees op de vaak monumentale deuren langs de route. Nergens was een elektrisch deurbelletje te ontdekken. De deuren in Palma zijn bijna allemaal voorzien van een deurklopper. Het gerinkel van de deurbel heeft hier de klop op de deur nog niet verdreven. Nu we er op letten, zagen we deurkloppers in alle soorten, maten en kleuren. Niet alleen de beweegbare gietijzeren of koperen ring of klepel was voorradig. We zagen heel veel kloppers in de vorm van een handje. Een linkse of rechtse directe voor een dreun tegen de eikenhouten façade. Voor dat ik het wist, had ik een aardige hoeveelheid deurkloppers digitaal vastgelegd. Dat is een koninklijk idee voor een stadswandeling. Wie de meeste verschillende deurkloppers vastlegt, krijgt aan het eind van het seizoen een gratis overnachting van de lokale VVV in het Almudainapaleis.

Met kluit en al Delft – Deze week zag ik dat men druk bezig is met het weghalen van de bomen aan de Westvest. De bomen moeten wijken voor de bouw van de spoortunnel. Ze worden met kluit en al verplaatst naar o.a. de Burgwal, Technopolis en de Buitenhofdreef. Dit gebeurt met 94 bomen. Ook de bomen van het Stationsplein, het Bolwerk, de Spoorsingel en de Engelsestraat krijgen een nieuwe bestemming. Er staan veel meer bomen in dit gebied. Die kunnen blijkbaar niet worden verplaatst. Volgens de gemeente zijn die niet gezond genoeg om een verplaatsing te overleven. Ik heb begrepen dat de leiplatanen van de Phoenixstraat moeten sneuvelen. Niet gezond genoeg om aan een nieuw leven elders te beginnen. Dat is heel spijtig, maar ik vertrouw er op dat de gemeente zorgt dat elders in de stad nieuwe gezonde bomen daarvoor worden terug geplaatst. Wethouder Koning meldde immers onlangs zelfverzekerd in de krant: “Het past in het beleid van de gemeente om Delft groen te houden.'' Dat is mooi om te weten. Ik beschouw het als een belofte om de kwantiteit en kwaliteit van het Delftse groen op pijl te houden.

Nattigheid Amsterdam – Banken in slecht vaarwater kregen van minister Bos een paar flinke zakken met geld. Geld dat bedoeld was om te kunnen blijven drijven. Nu blijkt dat met dat geld toch weer torenhoge bonussen zijn betaald aan de mensen aan de top. Banken en geld dat is een slechte combinatie. Steeds weer blijkt dat je met banken niet voorzichtig genoeg kunt zijn. Bij sommige voel je al heel snel nattigheid. Deze bank heeft nog het meeste weg van een zinkend schip. Hij is rijp voor overheidssteun.

‘Hoog in je bol’ in Delft Delft – De tulp is onze nationale bloem. Het is bovendien een bloem met een rijke geschiedenis. De bloem heeft al eeuwenlang invloed op het werk van kunstenaars. Er zijn weelderige stillevens met dit Hollandse bolgewas in onze nationale musea te bewonderen. De tulp wordt in Nederland ook op veel manieren gebruikt als decoratieve vorm. Behalve in de schilder- en beeldhouwkunst, zie je ze bijvoorbeeld ook als gevelsteen, vaas, hekdecoratie, deurknop en logo. Museum Lambert van Meerten, Galerie INKT Delft en Galerie Terra Delft doen mee in deze Hollandse traditie. Ze tonen gezamenlijk de prachtige grafische en keramische collectie ‘Hoog in je bol’, met de tulp als thema. Corien & ik bekeken de werken geïnspireerd op dit door de eeuwen heen zo gewaardeerde bolgewas kort na de opening. Het grafische gedeelte is met name te zien in Galerie INKT; Galerie Terra stelt het keramische werk tentoon. In het prachtige pand van Museum Lambert van Meerten tonen hedendaagse kunstenaars hun werk. Ook de tuin wordt daarbij gebruikt. In de historische kamers van het museum pronken de objecten en vazen in het prachtige Delftse licht van Vermeer. De keramische en grafische tulpententoonstelling ‘Hoog in de bol’ is nog tot en met 3 mei van dit jaar te zien in Museum Lambert van Meerten, Galerie INKT Delft en Galerie Terra Delft.

De gele zee van Delft Delft - Een gele zee van narcissen spoelt over de Westlandseweg. Al voor de officiële lentedatum was bereikt, staken de gele bloemen fier door het gras van de middenberm van deze drukke weg naar het centrum van Delft. Ook elders in de stad kleuren lentebloemen de perken. Bij jou in de buurt is de lente nu ook vast in alle hevigheid losgebroken. Maak eens een kiekje van de lente in jouw omgeving en stuur het plaatje op naar ODD Heb je geen mailadres van de fotoredactie? Klik dan hier.

Kunst om op te klimmen Delft – Heel veel toeristen hebben in de afgelopen jaren een foto gemaakt bij het standbeeld van Willem van Oranje in de Prinsentuin van Museum Het Prinsenhof. In het museum is sinds afgelopen zaterdag de tentoonstelling: ‘Auke Hettema, Beelden en tekeningen’ te zien. Hettema (1927-2004) is de maker van het standbeeld van Willem van Oranje. Corien & ik bekeken de tentoonstelling kort na de opening ook. Het standbeeld staat overigens nog niet zo lang in het Delft. Koningin Beatrix onthulde het in juni 2003 en ook wij namen sindsdien heel wat foto’s van het beeld. Het beeld is favoriet bij Corien en het kleine exemplaar ervan zou ze graag thuis een plaatsje geven. In het museum is nu een prachtig overzicht te zien van het werk van Auke Hettema. Hij heeft een oeuvre opgebouwd met religieuze beelden, portretbusten en een scala aan monumenten. Hij werd in ons land heel bekend door de vele beelden in de openbare ruimte. Uit mijn Leidse tijd ken ik natuurlijk het beeld van Piet Paaltjes, maar er zijn nog veel meer bekende beelden. Zijn werk is deels abstract, deels figuratief. Ik vind het moeilijk om hem bij een echte kunststroming in te delen. Het beste wat ik er van kan zeggen is dat zijn werk wat impressionistisch is. Het doet er ook niet zo erg veel toe. Het indelen van kunstenaars in kunstgroepen blijft toch een gekunstelde bezigheid. Hettema zoekt duidelijk naar een relatie met de maatschappij van zijn tijd en vermijdt vrijblijvendheid. Kijkend naar al zijn beelden, ontdek ik een voorkeur voor beelden die door kinderen beklommen kunnen worden. Zou dat de reden zijn dat hij het beeld van Willem van Oranje op een lage sokkel heeft laten plaatsen? Ik behoefde in mijn eigen fotoverzameling niet lang te zoeken om foto’s van ons met de kleinkinderen te vinden bij het standbeeld. Menig bezoeker van Delft staat bij het beeld op de foto en menig kind staat op de sokkel. Ik denk dat Auke Hettema dat wel leuk zou vinden. De tentoonstelling ‘Auke Hettema, Beelden en tekeningen’ is nog tot en met 21 juni te zien in Museum Het Prinsenhof.

Corien onthawt ‘t Hellemonds Helmond – Dochter Saskia spreekt sinds ze in Brabant woont met een zachte g. Haar moeder doet dat niet. Al heel lang niet meer. Toen Corien in Delft kwam wonen, hoorde ze nog wel eens dat ze “zo’n charmante tongval” had. Niet wat ze zei, maar hoe ze het zei was soms onderwerp van gesprek. Dat duurde maar kort, want ze sprak al snel als een echte Delftse. Dat betekent overigens niet dat ze de liefde voor haar geboortestreek is kwijt geraakt. Een wandeling over de Helmondse weekmarkt doet haar nog steeds deugd. Daar blijkt ook dat ze het ‘Hellemonds’ nog steeds verstaat en begrijpt. Toch maakte haar zus Els zich enigszins zorgen over haar kennis van de taal van haar geboortestad. Ze deed haar daarom op haar recente verjaardag ‘Onthaw ’t Hellemonds’-memoryspel cadeau. Met het Helmonds woordenboek, het WilHelmonds, het Helmonds dictee en het ‘Hellemondse lèèsplenkske’ deden de Helmonders al veel aan het behoud van hun lokale spreekwijze. Daar is ‘Onthaw ’t Hellemonds’ nu bij gekomen. Het spel is ontworpen door Louis van de Werff. Hij gaf het cadeau na zijn promotie aan de Keijologische Hogeskool. Van der Werff, docent aan ‘De Knip’, hield tijdens zijn promotie een gloedvol en onzinnig betoog over het ‘Hellemondse’ dialect. Met het spel kan Corien nu nog beter het dialect van haar geboortestad ‘onthawe’.

Een echte Amsterdammer Amsterdam – Het was al weer enige tijd geleden dat we in de hoofdstad waren. De komst van een van Vermeers schilderijen lokte ons er weer naar toe vorige week. Het was een mooie zonnige lentedag en iedereen had er in zin. De Amsterdammers ook. Hoewel je dat natuurlijk nooit weet. Want hoe ziet een echte Amsterdammer eruit? Simon Carmiggelt heb ik altijd voor een echte Amsterdammer gehouden. De beroemde schrijver werd geboren in Den Haag, maar woonde en werkte het grootste deel van zijn leven in de hoofdstad. Daarmee past hij prima in het profiel van een Amsterdammer. Van de inwoners van Amsterdam is namelijk slechts 44 procent in de stad geboren. Net als Carmiggelt komt ruim meer dan de helft van elders. Bijna een op de drie van de Amsterdammers is zelfs in het buitenland geboren. Het is dus een tref als je een echte Amsterdammer tegen komt. De Amsterdammers die Carmiggelt beschreven waren voor een groot deel sombere mannen, lollige taxichauffeurs en humoristische trambestuurders. In zijn boekjes komen veel kroegen voor vol met mannen die ‘ome’ voor hun naam hebben of oude mannen die wel met hun achternaam worden aangesproken maar daar steevast ‘opa’ voor krijgen. Op het Rokin zagen we ome Ibrahim. Hij lag in de opdrukhouding op de grond met een pot Hortensia’s op zijn hooft. Hij keek strak voor zich. Binnen, voor het raam van een kroeg, stonden een aantal mannen. Zij telden hoe vaak ome Ibrahim zich opdrukte zonder de pot met bloemen te laten vallen. Een echte Amsterdammer? Of waren juist de mensen die onverstoorbaar langs hem snelden de echte Amsterdammers? Mensen die nergens meer van opkijken. Wij kijken nog ergens van op en bleven dus even staan, om een foto te maken.

Blauw puin Delft – Wat is kunst en wat is vandalisme? Niemand zal de artistieke waarde van het kunstwerk dat Chris Dagradi creëerde op een façade van een slooppand aan de Van Leeuwenhoeksingel in twijfel trekken. Het is zelfs door een wethouder onthuld. Het is kunst met de gloed van een officiële erkenning. Toch heeft het veel gemeen met het kunstwerk dat een onbekende kunstenaar vervaardigde op een muur van de prinses Irenetunnel in Delft. Beide werken hebben een beperkte houdbaarheidsdatum. Kunst is vergankelijk, maar deze werken zullen zeker niet oud worden. Hier kun je tientallen jaren van nu niet met je kinderen en kleinkinderen nog van genieten. Natuurlijk zullen beide schilders wel een foto hebben geschoten van hun werk. Maar straks komt er een andere graffitiartiest met nieuwe ideeën. Die laat het werk in de tunnel verdwijnen achter een nieuwe verflaag. Ik zie ze bijna dagelijks in de tunnel in de weer. Eerst wordt de bestaande voorstelling overschilderd met een egale kleur en daarna volgt dan een nieuwe voorstelling. Het is een zich herhalend gebeurtenis. De fietsers in de tunnel kijken er niet van op of naar om. De graffitispuiters zitten er ook niet mee. Natuurlijk kunnen ze ook op een canvas een werk maken. Iets voor aan de muur. Thuis of misschien wel in een museum. Ze talen er niet naar. De overduidelijke vergankelijkheid van hun werk is een onmisbaar onderdeel van de spanning en de aantrekkingskracht van graffiti. Dat geldt natuurlijk ook voor het werk van Chris Dagradi. Straks slaat de slopershamer onherroepelijk het werk aan puin. Blauw puin, dat wel. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Delft voor boeren en buitenlui Amsterdam – Het winkelende publiek blijft weg uit de Amsterdamse PC Hooftstraat. In de afgelopen drie jaar is het winkelend publiek in de chique winkelstraat met 32 procent afgenomen. Dat maakte onderzoeksbureau Locatus deze week bekend. Dit bureau meet voor gemeenten, projectontwikkelaars en detailhandel de bezoekersaantallen bij 140 winkelcentra. Ook in andere winkelcentra blijft het publiek steeds meer weg. Als je deze cijfers ziet, ben je meteen geneigd om de huidige crisis de schuld te geven. Dat gaat echter niet op want de meting is gedaan in het najaar van 2008, nog voor het uitbreken van de crisis. Betekenen de cijfers dat men tegenwoordig alleen koopt wat nodig is en het funshoppen uit de mode raakt? Of is misschien internet de grote concurrent van de winkels. Twee jaar geleden kochten we met z’n allen voor 3,8 miljard euro via internet. In 2008 was dat al vijf miljard. Ik denk niet dat iemand die een Armani pak of een flesje Chanel parfum wil aanschaffen, zal kiezen voor een internetaankoop. Toch is het juist de exclusieve Amsterdamse winkelstraat die opvallend veel klanten kwijtraakt. Daarom denk ik dat het meer te maken heeft met de locatie. Uit de cijfers van het onderzoeksbureau leer ik namelijk dat er ook winkelcentra zijn die het juist goed doen. Ik licht er twee centra uit die ik ken. Het is Eindhoven-Woensel, daar nam het winkelend publiek toe met 26 procent en het centrum van Delft doet het met een toename van 20 procent ook erg goed. Dat heeft naar mijn smaak te maken met een breed winkelaanbod. Dat is de makke van de PC Hooftstraat. Je kunt er alleen terecht voor exclusieve kleding en accessoires. Maar het heeft zeker ook te maken de ligging van het winkelcentrum. Zowel Delft als Eindhoven-Woensel hebben naast een breed winkelaanbod ook een sterke regiofunctie. Ze zijn niet alleen interessant voor de lokale bevolking, maar ook voor boeren en buitenlui.

Geitenkoningin Helmond – Voor een hond is een grote steen in het landschap slechts een interessant obstakel om tegenaan te piesen. Andere gedachten komen bij een hond niet op. Hondenbezitters weten daar alles van. Dat ligt anders bij een geit. Zodra een geit een obstakel van enig formaat ziet, wil het dier erop klimmen. Marlotte wordt, las ik op de site van Nellie, dankzij haar optreden in de musical nu geitenprinses genoemd. Ik veronderstel dat dan Els nu de geitenkoningin mag worden genoemd. Eind deze maand is het weer afgelopen met de pret en gaat de geit terug naar de boerderij. Ik weet zeker dat het diertje heimwee gaat krijgen. De boer of boerin gaat er vast niet mee wandelen in het park. Dat doet alleen een koningin.

Free Coffee Delft – CoffeeCompany wil meer studenten naar in hun filialen halen en doet dat via ‘slidevertising’. Een nieuwe manier van reclamemaken waarmee niet iedereen op de Nederlandse hogescholen en universiteiten blij zal zijn. Volgens CoffeeCompany zijn de Nederlandse hogescholen en universiteiten tot nu toe nauwelijks toegankelijk voor marketingacties. Om de studenten toch te bereiken bedachten ze ‘slidevertising’. Studenten kunnen slides van CoffeeCompany downloaden via freecoffee4students.nl. Deze slide moeten ze opnemen in de presentatie die ze op hun school moeten houden. In ruil voor deze actie krijgt de student een 'strippenkaart' van CoffeeCompany voor tien koppen koffie. Om recht te hebben op de strippenkaart moeten studenten als bewijs een foto van zichzelf voor de klas met de slide uploaden op de site. De teksten op de slides zijn in het Engels en luiden bijvoorbeeld: ‘I got free coffee to put this slide in my presentation’. Ik zou er als docent niet erg gelukkig mee zijn. Het wekt toch de indruk dat de student zijn eigen presentatie niet erg serieus neemt en voor een kop koffie zou ik als student een goede beoordeling van mijn presentatie niet in de waagschaal stellen. Maar er zijn meer manieren. Je behoeft geen koffiedikkijker te zijn om te bedenken dat slimme scholieren en studenten het natuurlijk ook heel makkelijk in scène kunnen zetten.

Wat weegt de dame? Amsterdam – Het was zondag druk in het Rijksmuseum. De wachtrij voor de kassa nam bijna een uur in beslag. Toch hadden Corien & ik het er graag voor over. Net als de andere mensen in de rij wilden we de tentoonstelling ‘Te gast: Vermeer uit Washington’ zien. Prominent hangt hier tussen ‘Het melkmeisje’ en de ‘brieflezende vrouw’ het schilderij ‘De dame met de weegschaal’. Het is afkomstig uit de National Gallery of Art in Washington. Iedereen – in ieder geval in Delft - kent het verhaal van de schilderijen. In 1669 werd de nalatenschap van de Delftse boekverkoper Jacob Dissius geveild. Daarin bevonden zich maar liefst 21 schilderijen van zijn stadgenoot Johannes Vermeer. In die tijd al een erg populair kunstschilder. De Amsterdamse koopman Isaac Rooleeuw kocht de twee duurste werken: 'Het melkmeisje' en 'De dame met de weegschaal'. Ze hingen vijf jaar naast elkaar in zijn huis op de Nieuwendijk in Amsterdam, totdat Rooleeuw failliet ging en de werken opnieuw verkocht werden. Aanvankelijk blijven de schilderijen van de twee jonge meisjes met een wit kapje in Amsterdam. Het Melkmeisje komt uiteindelijk in de collectie van het Rijksmuseum te recht. De dame met de weegschaal belandt in Washington. Voor het eerst sinds tweehonderd jaar zijn zij weer verenigd. Ze hangen samen met de drie andere Vermeers uit de collectie van het Rijksmuseum: De brieflezende vrouw, De liefdesbrief en Gezicht op huizen in Delft (‘Het straatje’). Eenmaal binnen is het lang niet zo druk als de wachttijd voor de kassa doet vermoeden. We kunnen op ons gemak langs alle Vermeers en zijn Delftse tijdgenoten wandelen. Ook nu valt het fraaie ‘Delftse’ licht meteen weer op. Uit een raam aan de linkerzijde valt het naar binnen, strijkt langs de muur en de witte bontkraag en de handen en wordt gevangen in het gezicht van het meisje. Op de tafel lichten gouden en parelen sieraden fonkelend op. De compositie is – net als de weegschaal – perfect in balans. De schaduwpartijen op de muur en de rok van de dame vormen een volmaakte diagonaal. En de handen, de tafelrand, de weegschaal en de blauwe doek maken een prachtige driehoek. Vermeer heeft alles zorgvuldig een plaatsje gegeven. De dame heeft het tafelkleed opzij geschoven en haar juwelen uitgestald. Het lijkt als of ze wil weten hoeveel haar kostbaarheden waard zijn. Maar Corien & ik vermoeden dat dat niet zo is. De weegschaal is immers leeg. De vrouw kijkt naar die lege weegschaal en peinst. Wellicht filosofeert ze over het belang van een evenwichtig leven. Dat is niet zo gekke gedachte, want achter haar zie je een schilderij waar ook iets op wordt gewogen. Het is het Laatste Oordeel. Jezus weegt de zielen van de mensen. Wie niet volgens het woord van God heeft geleefd, vind heen genade. Misschien is de dame wel de echtgenoot van de schilder? Uit de boedelbeschrijving van Catharina Bolnes, de echtgenote van Vermeer, weten we dat zij twee van zulke korte jasjes afgezet met bont bezat. De tentoonstelling ‘Te gast: Vermeer uit Washington’ is nog te zien tot 1 juni in het Rijksmuseum, Amsterdam. Dagelijks van 9:00 tot 18:00 uur en op vrijdag van 9:00 tot 20:30 uur.

M*A*S*H in Delft Delft - Als gewonde frontsoldaten zaten de kleinkinderen op Coriens verjaardag op de grond. Doktertje spelen behoort tot de favoriete bezigheden van de kinderen als ze hier zijn. De fascinatie gaat niet uit naar het medisch personeel, maar naar de zieken en slachtoffers. Stumpers die geheel moeten worden omwikkeld met verband. Els zorgde in een grijs verleden voor verpleegsterschorten, verband, gaas e.d. Aangevuld met allerlei plastic ziekenhuismateriaal zoals spuiten en stethoscoop uit de speelgoedkist voerden de kleinkinderen in de keuken een complete aflevering van de Amerikaanse Tv-serie M*A*S*H* (Mobile Army Surgical Hospital) op. Het liefst verbinden ze overigens de volwassenen in hun omgeving. Tijdens het verjaardagsfeest was daar natuurlijk nauwelijks gelegenheid voor. Daarom speelden ze om beurten dokter, verpleegster en slachtoffer. Vrolijk constateerden ze dat er armen en benen waren gebroken. Opgewekt werden de slachtoffers daarna in het verband gehesen. Abel begreep niet dat hij volgens het spel een ernstig hoofdwond had opgelopen, maar liet zich toch verbinden. Guitig keek de kleine man om zich heen. Hij weet nog niet hoe hij moet lijden. Volgende keer moet zijn oudere nichtje Anne-Sofie maar meekomen om wat regieaanwijzingen te geven.

Mooi kippenvel Delft – Het kiezen van een beroep is iets waar bijna elk kind mee worstelt. In eerste instantie kiezen alle jongentjes voor brandweerman, politieman of het beroep van papa, maar gelukkig gaat dat weer over. Meisjes antwoorden op de vraag: wat wil je later worden, steevast eerst moeder. Hoewel dat een flinke job is, komt het niet voor in een beroepskeuzetest. Ik heb nog nooit een meisje of jongen horen zeggen: ik wil later loopbaanadviseur worden. Toch zijn die in grote getale, want bij het kiezen van een vak is een beetje hulp nooit weg. Het lijkt jonge meisjes ook erg leuk om later de dagelijkse boterham te verdienen als fotomodel. Je reist over de hele wereld en hoeft er niet erg lang voor in de schoolbanken te zitten. Niemand stelt een fotomodel vragen over Griekse filosofie of wil van hen iets weten over Gotische kathedralen. Je hoeft alleen maar te doen wat de fotograaf van je vraagt. ‘Mooi kijken’, ‘bang kijken’, ‘hongerig kijken’ en al die andere expressies kunnen zij op commando te voorschijn toveren. Een vak om naar uit te kijken. Het fotomodel op de foto zag ik aan het werk op een frisse morgen in Delft. Met de graffiti van de Prinses Irenetunnel als decor werd zij op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik zag haar aan het werk toen ik langs fietste op weg naar de bibliotheek. Toen ik een uur later terugreed stond ze nog steeds in een slipje en een bh’tje. Voetgangers en fietsers schoten diep in de kraag langs haar heen, terwijl zij haar best deed om ‘mooi te kijken’ zonder kippenvel te krijgen.

Op de valreep Christchurch – Er zijn er paar dingen in het leven die je als man voor je dertigste toch een keer gedaan moet hebben. Sommige zijn te persoonlijk om hier te vermelden, maar er zijn ook wensen die elke man koestert. Voor je dertigste een haai vangen, is er één van. Het lukte Floris op de valreep. Hij is dankzij het tijdverschil zelfs twaalf uur eerder dertig geworden, maar toch haalde hij de haai binnen. Gefeliciteerd, ook met je verjaardag.

Mode-humor in UK Delft – Toen iemand mij onlangs in Helmond vroeg waar ik mijn petten koop, bleek dat zij het merk niet kende. Ik heb mijn hoofddeksels gekocht bij een zaak van fcuk. Ik begrijp dat dit enige toelichting vereist. In 1972 werd in Groot-Brittannië het modebedrijf French Connection opgericht. Ze verkopen niet alleen dames- en herenmode, maar ook accessoires. In 1997 werd de naam veranderd in French Connection United Kingdom. De afkorting wordt in kleine letters geschreven: fcuk. Hoewel dit een correct acroniem is, ontstond er in Engeland wel enige commotie vanwege de gelijkenis met het woord ‘fuck’. Bij French Connection zegt men dat de ontdekking van de gewaagde afkorting puur toeval is. Men zegt dat het lampje ging branden toen hun filiaal in Hong Kong een fax stuurde waarboven stond ‘FCHK to FCUK’. Na de introductie van de nieuwe naam, hebben ze het grapje helemaal uitgemolken. Er kwamen t-shirts met teksten als "fcuk fashion", "fcuk this", "hot as fcuk", "mile high fcuk", "too busy to fcuk", "lucky fcuk" en "fcuk on the beach". In Hull dook een eigen variant op”: "fcuk in hull". Dat lijkt immer weer sterk op "fucking hell". Ik zag ze overal in Engeland, maar in ons land kwam ik nooit iemand met een dergelijk shirt tegen. Misschien toch een kwestie van smaak. Ik heb me laten vertellen dat in Australië T-shirts met de tekst "no fcukin worries" worden gedragen. In 2001 hingen tijdens de opening van de French Connection zaak in San Francisco grote spandoeken aan de voorzijde van de nieuwe winkel met daarop "San Francisco's first fcuk." De grap is er nu overigens wel af. Ik zie de shirts nooit meer en ook op hun site vind je er nauwelijks meer sporen van.

Pannenkoeken aan zee Wellington – Toen ik over Australië vloog heb ik nog even door mijn vliegtuigraampje gezwaaid naar mijn nichtje Carina die daar aan het rondtrekken is en heb vervolgens afslag Nieuw-Zeeland genomen. In dit land van de Kiwi’s (kleine loopvogel), lekkere wijnen en een ‘laid-back’-volkje, ben ik op bezoek bij mijn goede vriend Thijs. Twee jaar geleden is Thijs hier gaan wonen in de hoofdstad Wellington.Op een van zijn reizen door Azië heeft hij een Nieuw-Zeelandse schone leren kennen. Met haar woont hij hier nu samen. Na een paar gezellige dagen in Wellington zijn Thijs en ik er met de auto opuitgetrokken om het Zuidereiland te verkennen. Onze eerste stop was Nelson van waaruit we een dagtrek hebben gedaan door het Abel Tasman National Park. Een mooie wandeling door de bush in de bergen langs het azuurblauwe water van de Tasman Bay. De reis ging verder, via de Westkust, richting Queenstown in het zuiden van het Zuidereiland. Aan de Westkust valt altijd veel regen, ook nu was het daar noodweer. Dit leverde kolkende rivieren en woeste watervallen op. Gelukkig brak het zonnetje door toen we een bezoekje brachten aan de Punakaiki Pancake Rocks. Een rotsformatie aan de zee in de vorm van stapels pannenkoeken. Verder landinwaarts bezochten we de Franz Josef Gletsjer. Erg indrukwekkend zo’n blauwe ijskap die vanaf hoog in de bergen zich een weg naar beneden heeft gebaand. In Queenstown hebben we na dagen primitief kamperen onze batterij opgeladen in een luxe hotel compleet met sauna en jacuzzi. Hier hebben we ook lekker gegeten en tot laat in de kroeg gezeten. Na twee dagen gingen we verder naar Lake Tekapo, een mint groen meer aan de voet van Mount Cook. Ik heb nog vijf dagen te gaan in dit mooie land met haar gevarieerde landschap. Ik vervolg mijn reis verder in de richting van Christchurch vanwaar ik via Auckland en Kuala Lumpur terug vlieg naar Nederland. Klik voor een filmverslag hier en hier en ook nog hier. Een bijdrage van Floris

Een moeilijke dag Delft – Kort nadat ik op de fiets was gestapt, begon het te miezeren. Ik dook wat verder in mijn kraag, boog wat meer naar voren en trapte, op weg naar de studio, nog harder door. Op het zebrapad dat ik naderde, stak een grijs echtpaar van een jaar of zeventig over. Ze werden vergezeld door forse dikbuikige man van een jaar of dertig. Ik zag ze te laat en schoot nog net voor het stel langs. Het ging net goed, maar het drietal op de voetgangersoversteekplaats was kennelijk wel even geschrokken. “Kankerlijer, kun je niet uitkijken”, klonk het luid achter me. De dikbuikige man was duidelijk boos, want hij vervolgde met: “De volgende keer trek ik je teringkop van je romp.” Ik trapte vol op de rem en kwam een meter verder tot stilstand. Het drietal dat nu inmiddels op het trottoir stond, keek me aan. “Het spijt me dat ik jullie heb laten schrikken. Dat was ondoordacht van me”, legde ik uit. Het echtpaar zei niks. De man zei: “Uh” “Overigens kan ik u geruststellen. Ik lijd niet aan de door u veronderstelde ziekte”, sprak ik nu vriendelijk. “En verder zou ik u adviseren om een ander dreigement te gebruiken in de toekomst. Om het hoofd van iemand lichaam te scheiden, is nog al wat kracht nodig. Daar moet u dan ook nog bij bedenken dat het slachtoffer wellicht zal tegenstribbelen. Het klinkt dus niet erg aannemelijk en overtuigend”. Het echtpaar keek nu pas echt goed in mijn richting. Ik zag nu dat de oudere vrouw aan de arm hing van de scheldende man. Die keek me lang aan, trok zijn wenkbrauwen op en zei, terwijl hij een stap in mijn richting deed:“Wat?” “Als ik u mag adviseren, klinkt het beter om te dreigen met een stomp of zo. Dat klinkt wat realistischer. In uw eigen woorden zou dat wellicht ‘een knal voor je kop’ zijn” Voordat de man op mijn advies kon reageren, zei de oude vrouw: ”Sorry hoor. Hij is anders nooit onvriendelijk, maar hij heeft een moeilijke dag”. Haar zoon balde beide vuisten en zijn hoofd nam langzaam een dieprode kleur aan. “Ik zal u dan verder maar niet ophouden”, stelde ik voor. “Oprotten, jij”, zei de dikbuik nu nadrukkelijk in mijn richting. “Ik neem nu dan maar afscheid. Ik kan niet zeggen dat ik het een prettig gesprek vond, maar het is een moeilijke dag, hoor ik net”, zei ik zo opgewekt mogelijk. “Oprotten”, zei de man weer, “OP-ROT-TEN” Ik stapte weer op en zei: “Een prettige dag verder”. Terwijl ik verder peddelde hoorde ik achter me alleen:”OP-ROT-TEN”.

Hoera voor Jan Steenbergen – Gistermorgen ontving ik van Corrie deze twee foto’s. Haar echtgenoot Jan is afgelopen donderdag op een drukke weg bij het oversteken met zijn fiets geschept door een auto. “Ja, hij heeft zijn hand uitgestoken en gekeken of de weg vrij was”, schrijft ze er bij. Jan zag de auto dan ook wel aankomen, maar was in de veronderstelling dat hij er nog wel voorlangs kon. Dat had hij verkeerd ingeschat en hij belandde met zijn achterwerk op de bumper van de auto. Op de foto’s zie je Jan liggen in het Lievensberg ziekenhuis in Bergen op Zoom. Hij heeft een gebroken bekken aan het verkeersongeluk overgehouden. “Gelukkig konden we hem afgelopen zaterdag nog feliciteren met zijn verjaardag. Het had ook anders af kunnen lopen”, meldt Corrie opgelucht. “Dat verklaart ook het uitbundige spandoek boven zijn bed. Geen hoeraatje omdat hij in het ziekenhuis ligt, maar vanwege zijn verjaardag”, gaat ze verder. Iedereen was erg geschrokken, maar naar omstandigheden gaat het nu goed met hem. Corrie verwacht wel dat Jan zeker twee weken in het ziekenhuis moet blijven. De lezers van ODD hebben dus ruim de tijd om hem via een kaartje beterschap te wensen. Jan ligt in het Lievenberg ziekenhuis, Boerhaaveplein 1, 4624 VT Bergen op Zoom op kamer 7 afdeling G5.

Geen plastic held in Delft Delft – Sinds eind februari probeert een plastic oranje mannetje dat de typisch Nederlandse naam Plastic Hero kreeg ons over te halen om plastic verpakkingsmateriaal gescheiden in te leveren. Eind 2012 moet 42% van al het Nederlandse plastic verpakkingsafval efficiënt worden gerecycled, is de boodschap. In de eerste week van de campagne zag ik op billboards dat het mannetje ons vertelde dat hij overal in zit. Hij zat kennelijk in mijn fleecejack, in mijn dashboard en in mijn mobiel. Ik begrijp dat het beter is voor het milieu wanneer er wordt gerecycled. Ik doe dat al met batterijen, glas en papier. De breed opgezette campagne is bedoeld om ons ervan bewust te maken dat ook plastic moet worden gescheiden. Nu heb ik altijd geleerd dat er bij communicatie niet alleen sprake is van een ontvanger, maar ook van een zender. Dat is in dit geval heel onduidelijk. De knullige uitstraling van de campagne en de onduidelijkheid over de zender doen mij eerder denken aan reclame voor weer een nieuwe zendgemachtigde. Of is het misschien een dure 1 april grap? Wie wil mij nu toch overhalen om plastic apart aan te bieden? Na enig spitwerk blijkt dat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) en het Verpakkend Bedrijfsleven/Stichting Nedvang te zijn. Dat is dan meteen de tweede onduidelijkheid. Want als je bijvoorbeeld in Delft, Helmond, Eindhoven of Rotterdam woont, heb je een probleem. Die gemeenten doen net als nog meer gemeenten helemaal niet aan het gescheiden inzamelen van plastic. Dat maakt de reclame in abri’s e.d. nog onduidelijker. Het is ongetwijfeld waar dat je plastic afval beter kun scheiden. Het is daarbij ook waar dat je duidelijk moet communiceren en je doelgroep moet kennen. Het lijkt er nu op dat men niet weet waar de doelgroep zit. Dat is toch zonde van het geld, ook al is dat niet van plastic.

Respect Delft – Fietsers kennen in Delft bijna geen belemmering. Nergens wordt hen gevraagd om af te stappen. Zelfs in de drukke Jacob Gerritstraat mogen de fietsers gewoon tussen het winkelend publiek door manoeuvreren. Het levert wel eens een boos gezicht op, maar dat is ten onrechte. Fietsers mogen dat. Toch is er nog wel een plein in de Prinsenstad waar de fietser wordt verondersteld af te stappen en verder te lopen. Dat is op het rustieke St. Agathaplein. Hoewel er op het nostalgische plein ruimte zat is en de fietsers voldoende ruimte hebben om te peddelen, mag het toch niet. Waarschijnlijk heeft men het plein bij de gemeente gewoon vergeten. Ik zou anders niet weten waarom er bijvoorbeeld wel in de Schoolstraat en op De Markt mag worden gefietst. Daar is het veel drukker dan op het stille Agathaplein en leveren de fietsers dus meer gevaar op. De fietsers storen zich overigens niet aan het verbod op het Agathaplein en karren lustig vanaf de Phoenixstraat via het plein naar de Oude Delft. Omdat men bij de gemeente wel weet dat de fietsers zich op deze wijze ‘misdragen’, staat er sinds kort een bord dat waarschuwt voor de fietsers die het poortje bij museum het Prinsenhof uit kunnen komen. In combinatie met het bordje dat aanduidt dat er slechts voetgangers in en uit mogen, geeft het precies aan hoeveel respect de fietsers voor verkeersborden hebben. Het zijn de voetgangers die op moeten passen.

Houd de Moodz erin Delft – Vanavond wordt om halfzeven eetcafé Moodz officieel geopend. De gevel bestaat uit twee delen, maar van binnen is het één grote ruimte. George en Geoffrey, de 45-jarige eigenaren van de nieuwe zaak aan het Vesteplein in Delft, maken van de opening een oorverdovend spektakel. Ze hebben dertig djembé-trommelaars ingehuurd om hun toptent in wording daverend van start te laten gaan. Tenminste, als ze het halen. Ik fietste gistermiddag op weg naar de radiostudio langs Moodz en zag dat men nog lang niet klaar was. Er werd druk overlegd en gebeld, mensen liepen af en aan en zelfs de bestrating was nog niet helemaal klaar. Maar zoals meestal wordt onder druk alles vloeibaar en komt het goed. De beide Haagse eigenaren van Moodz behoren tot de kandidaten van het door Herman den Blijker gepresenteerde tv-programma ‘Mijn tent is top’. Hun pand is het grootste van de vier panden die dit jaar meedoen aan het RTL4-programma. George en Geoffrey omschrijven hun zaak als een eetcafé voor elk moment van de dag. ’s Ochtends kunnen gasten terecht voor een ontbijt, in de loop van de dag volgen lunch, borrel, snelle en uitgebreide diners. ’s Avonds laat is er gelegenheid om te dansen en gezellig uit te gaan in Moodz. Dat betekent dat er morgen al ontbeten kan worden. Voor nog geen tientje de man kunnen de Delftenaren hier zondagmorgen ontbijten. Moodz is gevestigd in twee monumentale panden aan het Vesteplein. Aan dat plein bevinden zich ook bioscoop Mustsee, theater ‘De Veste’, de studio’s van Stadsradio Delft en bibliotheek DOK. Het ligt dus midden in het culturele hart van de Prinsenstad.

Dania verhuisd Stiphout – Afgelopen week is Dania, het paard dat Marlotte beschouwt als haar kerstkindje, verhuisd. Het paard stond in een stal in Stiphout, maar is nu naar een stalhouderij even verderop verhuisd. Daar heeft het dier een splinternieuw onderkomen gekregen. Voordat het zover was, namen Corien & ik samen met Els & Ad een kijkje bij Marlotte en haar paardje. Ze had het dier meegenomen naar de bak om het daar even te laten draven. Dania was wel blij met deze extra belangstelling op een zondagmiddag. Dankzij het bezoek kon de schimmel weer even lekker de benen strekken. De Poolse warmbloed merrie is een heel braaf beestje. Ze doet precies wat er wordt gevraagd. Klik maar eens hier en zie hoe ze door de bak beweegt. Dania liet zich zelfs door mij rondstappen. Ik weet overigens niet over wie dat meer zegt. Over Dania of over mij.

Jarig met carnaval in Oeteldonk Oeteldonk – Als je als kind jarig bent, is dat een geweldig feest, maar als je jarig bent met carnaval is de feeststemming helemaal top. Eva werd de laatste carnavalsdag zeven jaar en dat werd gevierd. Om half tien kwam Orthinon, de club waar het gezin deel van uitmaakt, bij elkaar in de stad om gezamenlijk te ontbijten. Er stond al een versierde stoel voor Eva klaar en iedereen kwam haar feliciteren. Sommigen hadden zelfs een kadootje meegenomen. Na het ontbijt werd Eva luid toegezongen onder begeleiding van het muziekske. De hele stad mocht van Eva weten dat ze jarig was, ze hield haar feestmuts de hele dag op en vertelde tegen jan en alleman dat ze jarig was. Ze zei dan ook "het lijkt wel of de hele stad naar mijn verjaardag is gekomen!" Wie jarig is moet trakteren, dus tussen de muzikale activiteiten door ging Eva snel met haar moeder naar de supermarkt voor een paar dozen soesjes die zij met veel plezier uitdeelde. Eva vond het een geweldige dag en het was dan ook geen probleem dat haar papa en mama 's avonds nog teruggingen naar de stad om de carnaval af te sluiten. Haar verjaardag was immers al gevierd met een kinderfeestje en voor de familie is het feest is afgelopen zaterdag nog eens gevierd. Met het trakteren op school erbij vond Eva zichzelf een grote bofkont, want ze was wel vier keer jarig! Een bijdrage van Pauli

Kie(k) naw Helmond – Als je wilt weten hoe het er ooit aan toe ging in Helmond, hoe het is veranderd of hoe het nu nog steeds is, ga dan naar de tentoonstelling Kie(k) naw in de dependance van het Gemeentemuseum in de Boscotondohal aan het Frans Joseph van Thielpark. Dat kan nog tot juni. De tentoonstelling laat het gewone leven van de Helmonder zien. Er is een selectie gemaakt uit tienduizenden foto's uit de eigen collectie, van het Regionaal Historisch Centrum Eindhoven (RHCE), bedrijven en particulieren. Er hangen ook ‘kiekjes’ van bekende Nederlandse fotografen, zoals Cas Oorthuys. De tentoonstelling is het leukst als je zelf een Helmonder bent en lang in de stad hebt gewoond. Anders ben ik bang dat de plaatjes je niet veel zeggen. Afgelopen zondag bezochten Corien & ik samen met Ad & Els deze tentoonstelling. Ik was dan ook het snelste klaar. Ik had misschien beter op een vrijdag kunnen gaan. Dan is om 11:00 uur een gratis rondleiding door de tentoonstelling. Via de vele honderden foto’s maak je als het ware een wandeling door 150 jaar Helmondse geschiedenis. De oudste foto’s dateren van iets na 1860, maar er hangen ook foto’s van het carnavalsfeest met o.a. minster Luns in 1965 en de bevrijding in 1944. De jongste foto’s tonen gebeurtenissen uit het afgelopen jaar. Ik ontdekte een foto van Pieter Jan als schooljongen en Ad & Els zagen hun (schoon)vader tussen de muzikanten.

Cor ontvoert beer Helmond – Sinds hun vroege kinderenjaren hebben Els en Cor een dispuut over een beer. De beer die Cor al sinds zijn vroegste herinnering koester als zijn beer is volgens Els van haar. Els probeert Cor nu al tientallen jaren te overtuigen van het feit dat zijn beer van haar is. Met “En overigens ben ik van mening dat de beer bij mij thuis hoort” beëindigde Els elk gesprek met haar broer Cor. “Je hebt toch een beer”, wierp Cor altijd tegen. Maar die beer was slechts de vervangingsbeer die Els van haar ouders had ontvangen nadat die haar beer abusievelijk hadden toegewezen aan haar broertje, aldus Els. Het verdriet over het verlies van haar innig geliefde beer bleef altijd aan Els knagen. Wij kunnen onmogelijk invoelen wat het is voor een volwassen vrouw om zonder beer door het leven te moeten. Niets kan de beer uit je kleutertijd immers vervangen. Daar is nog geen therapie voor bedacht. Wij onnozelaars maken daar gemakkelijk grapjes over. Dat is lichtzinnig en onnodig grievend. Het leven zonder je lievelingsbeer is maar moeilijk te verdragen. Het is net of je elke dag weer opnieuw moet beginnen als je ziet dat het plekje waar jouw beer zou moeten zitten, leeg is en blijft. Nog moeilijker wordt het als je op visite bij je broer jouw beer – onbewust van het diepe leed – vrolijk ziet rond kijken. De oude z/w foto hierboven levert volgens Els het onomstotelijke bewijs dat het haar beer is. Op de foto zit Cor met zijn beer op schoot naar de radio te luisteren en die beer lijkt in niets op de beer die hij die nu tientallen jaren abusievelijk aan zijn hart heeft gedrukt. “Het is overduidelijk”, zegt Els “de beer op de foto lijkt absoluut niet op de beer die bij hem thuis stond te pronken”. Na vijfenveertig jaar heeft Cor met pijn in zijn hart nu toch afstand gedaan van de beer. De beer wilde zelf niet weg. Cor heeft de beer dus ontvoerd. Geblinddoekt en gebonden kon de beer geen verzet plegen tegen deze brute ontvoering. “Het is voor je eigen bestwil”, verzekerde Cor de beer, “en anders wel voor de mijne. Ik kan niet meer verder leven in de wetenschap dat ik mijn zusje Els dagelijks leed toebreng”. En dus arriveerde beer op de verjaardag van Els in Stiphout. “Alsjeblief, voor je verjaardag”, sprak Cor met een snik in zijn stem. “Eindelijk”, zuchtte Els en sloot de beer in haar armen. Ook zij had een snik in de stem.

Later meer Stiphout – We waren het weekend in Helmond om de gezamenlijke verjaardagen van Ad & Els te vieren. Het was zaterdag druk met vrienden, familie en kinderen en kleinkinderen. Een mooie gelegenheid om iedereen weer eens te zien en de vordering in groei e.d bij te houden. Nellie & Pieter Jan kwamen 's middags alvast even binnenlopen met hun kleinzoons Mees en Biek. De twee kereltjes logeerden bij hun oma & opa. Biek hadden we nog steeds niet ontmoet. Daar was steeds iets tussen gekomen. Maar die omissie is nu dus ook weer ingelost. Ook de Marlynn, de kleindochter van Ad & Els, was natuurlijk van de partij. Terwijl Marlotte begeleid door Ad op de vleugel voor ons zong, luisterde haar nichtje op de arm van tante Janneke samen met ons aandachtig naar haar tante. Net zo aandachtig als wij de volgende dag luisterden naar de boeiende verhalen over de belevenissen van de verschillende familieleden. Maar daarover later meer.